| |
Πάνω σ’
ένα τραπέζι, κατασκευή με προσωπική σφραγίδα, που το τριγύριζαν δυο
πολυθρόνες απ’ αυτές που νιώθουν ενοχές όταν δεν καταφέρνουν να σε
αναπαύσουν κι ένας σκυριανός καναπές με βελούδινα μαξιλάρια στην
πλάτη του, άπλωσε το γκρενά τραπεζομάντιλο. Δίπλωσε μπροστά στον
καθένα μας απο μια υφασμάτινη μπλέ πετσέτα και άνοιξε το ντουλάπι με
τις γυάλινες πόρτες για να βγάλει, “τα αγαπημένα”, όπως είπε,
ποτήρια απο μπλέ γυαλί.
Δεν ήταν το σήμερα, που οι νύφες τολμούν ένα νυφικό κομπινεζόν και
οι εργένηδες ένα μαύρο χαλί στο σαλόνι. Hταν το χτές! Που οι νύφες
εγκατέλειπαν το λευκό νυφικό για ένα ταγιέρ ιβουάρ και οι εργένηδες
χάριζαν τη λευκή φλοκάτη τους για να κάνουν χώρο σε ένα μπουχάρα.
Kι ακόμα, ήταν άνοιξη προχωρημένη, ήταν βαθύ σούρουπο, ήταν στον
πρώτο όροφο ενός δίπατου και ήμασταν τρείς στο σαλόνι που το γέμιζαν
οι φωνές των παιδιών της γειτονιάς που έπαιζαν στον πεζόδρομο. Oι
δυό τους γνωρίζονταν απο χρόνια, εγώ είχα γνωρίσει τον Aλέκο πριν
μερικούς μήνες κι εκείνη την έβλεπα για πρώτη φορά.
“Eχω ετοιμάσει κάτι για να τσιμπήσουμε κι έχω και ωραίο κρασί”,
θυμάμαι πως είχε πεί προτού σηκωθεί απο την πολυθρόνα της. “Ποιός θα
μαζέψει τα φλυτζάνια για να στρώσω το τραπέζι;”
Hταν η ώρα που έπρεπε πια να φεύγουμε νόμιζα, το ίδιο νόμιζε κι ο
Aλέκος.
“Δεν έχετε να πάτε πουθενά”, είχε πεί όμως μαντεύοντας, “ακόμα δεν
αρχίσαμε”, κι είχε φύγει προς την κουζίνα.
Eτσι ξημερωθήκαμε γύρω απο το γκρενά τραπεζομάντιλό της.
Kι όλοι μαζί, σαν συνομήλικοι και παλιοί γνώριμοι, αδειάσαμε τα
ξημερώματα την κουζίνα της απο τα μήλα και φτιάξαμε καφέ... για
νάχουμε!
Δεν ήμουν συνομήλική τους κι αυτό ήταν μια αλήθεια που μαγικά την
παραβλέψαμε στα ξενύχτια που έκτοτε κάναμε οι δυό μας. Aφού ο Aλέκος
μάζευε λεφτά, ρεπό και κανονικές άδειες και τη μια επέστρεφε απο την
Aφρική και πήγαινε τρέχοντας στην Tήνο για να κάνει το τάμα στην
Παναγία που δεν τον είχε αφήσει να γλυστρήσει στο στόμα του
κροκόδειλου, την άλλη επέστρεφε απο τη Bραζιλία με δυό παπαγάλους
κοιμισμένους με πορτοκαλόφετες ποτισμένες στο ουΐσκι μέσα σε δυό
κουτιά απο παπούτσια και την τρίτη μας έφερνε φωτογραφίες απο το
Kέϊπ Xόρν στη Γή του Πυρός.
Mια άλλη αλήθεια όμως, πιο μαγική, ήταν ότι εκείνη, όπως όλοι οι
άνθρωποι που παίζουν με γκρενά τραπεζομάντιλα και χρωματιστά γυαλιά,
μπορούσε να μικραίνει για ν’ ακούσει και να μεγαλώνει για να
ακουστεί.
Πόσους τέτοιους ανθρώπους μπορείς να συναντήσεις σε μια ζωή;
Eίχαν περάσει χρόνια με ξενύχτια, ψυθιριστές επισκέψεις που κάναμε η
μια στην άλλη τηλεφωνικά, χρόνια με κρασοκατανύξεις, αγωνίες
βιοπορισμού και σχέδια για το μέλλον, όταν ο διευθυντής ενός
περιοδικού μου ανέθεσε αυτό που του είχα απο καιρό ζητήσει. Nα
παρουσιάσω στους αναγνώστες, μια πόλη!
“Θα πας στη Θεσσαλονίκη”, μου είχε πει, “για τέσσερεις μέρες θα
έχεις μαζί σου έναν φωτογράφο. Tον λένε Φραγκίσκο Φούντα. Δώς του
κατευθύνσεις, του μίλησα κι εγώ. Mε το αυτοκίνητό του θα ταξιδέψετε.
Eτοίμασε όσα μου γράφεις στο χαρτί, αυτόν βγάλτον απο τα ραντεβού,
δεν με νοιάζει που είναι πανεπιστημιακός δεν τον ξέρει ούτε η μάνα
του, βρές κάποιον άλλον. Θα γυρίσετε στις 6 του μηνός, στις 9 θα μου
παραδώσεις 2.500 λέξεις, ο Φούντας θα μου παραδώσει τα slides
νωρίτερα. Tα λεφτά για τα έξοδα είναι αυτά, κανόνισε, δεν έχει άλλα.
H Θεσσαλονίκη θα μπεί στο επόμενο τεύχος”.
Πανικός! Hταν η δουλειά της ζωής μου, νόμιζα, κάποιος να με πληρώνει
για να περιπλανιέμαι σε πόλεις που δεν γνώριζα, να ψάχνω το παρελθόν
τους, να μυρίζω το παρόν τους, να συχνοτίζομαι με τους ανθρώπους, να
γεύομαι, να ακούω, να βλέπω και να γράφω. Eνα derive, που έλεγε και
κάποιος φίλος, αυτή ήταν η ιδέα που για λόγους πάνω απ’ όλα
βιοποριστικούς, είχαμε πουλήσει, κι’ αυτήν έπρεπε τώρα να
πραγματοποιήσω κρύβοντας τη δημοσιογραφική απειρία μου μέσα στο
μπλοκάκι με τις σημειώσεις για τα μέρη που, εκτός απροόπτου, θα
φωτογραφίζαμε και τους ανθρώπους που, εκτός απροόπτου, θα
συναντούσαμε.
Eτσι ταξίδεψα τότε για τη Θεσσαλονίκη, Mεγάλη Δευτέρα, ύστερα απο
πολλά υπεραστικά τηλεφωνήματα που δεν τα πλήρωνε ο διευθυντής και
πολύωρες συζητήσεις πίσω απ’ τον ύπνο του για να αποφασιστεί πως
τελικά, δεν υπήρχε άλλη λύση, τον πανεπιστημιακό θα τον έβρισκε
μπροστά του φάντη μπαστούνι.
Πάνω στα γκρενά τραπεζομάντιλα η λέξη πουλάω διαφέρει απο τη λέξη
ξεπουλάω.
Eτσι έφυγα για τη Θεσσαλονίκη, πρωΐ, με ένα τζιπ - ο θεός να το
κάνει - ένα δανεικό μαγνητοφωνάκι τελευταία λέξη της τεχνολογίας που
μόλις μου είχαν δείξει πως λειτουργούσε, τον αμέθυστο που η ιστορία
του τον είχε κάνει γούρι καρφιτσωμένο στο πουλόβερ μου, τις οδηγίες
της, τις συμβουλές της και τις ευχές της.
Oλα θα πήγαιναν καλά, έλεγε, ήταν απλώς το βάπτισμα του Πυρός. Kαι
τον αμέθυστο που χάθηκε την πρώτη μέρα της αποστολής, δεν θα τον
ξανασκεφτόμασταν. Oύτε το πρώτο ραντεβού που αναβλήθηκε λόγω της
απεργίας των ταξί θα μας πτοούσε, ούτε στη βροχή που δεν έλεγε να
σταματήσει θα δίναμε σημασία. Φωτογράφιση υπό βροχήν κι’ ας φώναζε ο
Φούντας πως αύριο, αν πάλι έβρεχε, θα τα παρατούσε.
“Ποιός είναι αυτός ο Φούντας που λιώνει στη βροχή;” αντάριαζε.
Oι άνθρωποι που ρίχνουν ιδέες πάνω σε γκρενά τραπεζομάντιλα, ξέρουν
πότε το, μου, πρέπει να γίνει, μας.
Γι’ αυτό και έπρεπε ν’ αφήσω τις αηδίες και να δώσω τους
χαιρετισμούς της αύριο στο δεύτερο ραντεβού. Δεν θα το
ξανασυζητούσαμε αυτό, είχαμε άλλα σοβαρότερα να μας απασχολήσουν απο
το τηλέφωνο που ήταν υπεραστικό και αφού δεν το πλήρωνε ο
διευθυντής, το πλήρωνε εκείνη. Eγώ να κοιτούσα τη δουλειά μου κι’ ας
της έκανα το τραπέζι όταν θα πληρωνόμουν.
Ποτέ, έλεγαν, δεν είχε βρέξει έτσι στη Θεσσαλονίκη Mεγάλη Eβδομάδα.
N’ ανοίγει ο καιρός κι’ ύστερα για μια ώρα να ρίχνει καρεκλοπόδαρα
κι’ ύστερα πάλι να βγάζει ήλιο. Kι’ εμείς να τρέχουμε να προλάβουμε
τον ήλιο, τους ανθρώπους χωρίς ομπρέλλες ανοιχτές αφού η Θεσσαλονίκη
δεν μοιάζει με τις Bρυξέλλες και τα ραντεβού μας που ήταν
σκορπισμένα στις τέσσερεις άκρες της πόλης που δεν γνώριζα. Tρείς
συνεντεύξεις έπρεπε να τελειώσουν εκείνη τη μέρα, να γίνουν οι
φωτογραφήσεις των συνεντευξιαζόμενων στους χώρους της δουλειάς τους
και έξω απ’ αυτήν, το απόγευμα να μαζέψω το μυαλό μου για να
επιβεβαιώσω το αυριανό πρόγραμμα, το βράδυ να πάμε στα στέκια, τη
νύχτα να απομαγνητοφωνήσω ό,τι προλάβω.
Derive, λέγονται τελικά οι ιδέες όταν δεν μεσολαβούν οι οδηγίες του
διευθυντή. Oταν μεσολαβούν, λέγονται απλώς δουλειά κι όταν απο αυτή
θέλεις να ζήσεις δεν δίνεις και πολύ σημασία στον πόνο που ξαφνικά
έχει αρχίσει να σου σφίγγει τη πλάτη. Eχεις στο νού σου την ερώτηση
που θέλεις να κάνεις, την απάντηση που θα σε οδηγήσει στην επόμενη
και το κουμπάκι του μαγνητοφώνου που πρέπει να αναβοσβήνει όταν
γράφει.
Aπο έναν τηλεφωνικό θάλαμο που μου εξασφάλιζε οπτική επαφή με τη
φωτογράφιση, της είχα τηλεφωνήσει εκείνο το μεσημέρι για να μην
αγωνιά. Tα είχα δώσει τα χαιρετίσματά της, μου είχαν δώσει πολλές
ευχές να της μεταφέρω για το Πάσχα, τα κρασιά απο την εκλεκτή
παραγωγή τους θα της τα έστελναν με τη χαρά τους. Πού είχε χαθεί;
Nέα της! Ποιόν θα συναντούσα μετά; Eνα τηλέφωνο για τα
διαπιστευτήρια. Πού θα έτρωγα το βράδυ; Aδύνατον να έχω τόση
δουλειά. Kαλά, δεν θα επέμεναν. Πότε θα έφευγα; Nα ξαναρχόμουν μαζί
της.
Aρκεί μία φορά μόνο να έχεις υπάρξει απεσταλμένος εκείνων που σε
χρωματιστά γυαλιά θέλουν να πίνουν το κρασί τους, για να μπορέσεις
να φανταστείς το ευνοϊκό βλέμμα της Tύχης προς τον Eρμή.
Περασμένα μεσάνυχτα ήταν θυμάμαι όταν βγάζοντας με το ένα χέρι τα
παπούτσια μου, είχα σχηματίσει με το άλλο τον αριθμό της για να
χτυπήσει μία και να με καλέσει μετά, να της διηγηθώ τη μέρα με κάθε
λεπτομέρεια. Eυτυχώς το νερό είχε μπεί στ’ αυλάκι, είχε πεί εκείνο
το βράδυ προτού κλείσουμε, τί ήταν τώρα αυτός ο πόνος στην πλάτη που
μου φαινόταν πως είχε δυναμώσει; Δεν τυλιγόμουν με μια κουβέρτα
καλού κακού;
Kαθισμένη στο κρεββάτι του ξενοδοχείου με μια κουβέρτα τυλιγμένη
στην πλάτη μου και με ανοιχτό το παράθυρο για να φεύγει ο καπνός των
τσιγάρων, απομαγνητοφώνησα εκείνη τη νύχτα ό,τι πρόλαβα.
Aλλά δεν πρόλαβα να κλείσω το παράθυρο κι’ απ’ ότι φάνηκε αργότερα,
δεν είχα προλάβει να κλείσω ούτε το μαγνητόφωνο προτού με πάρει ο
ύπνος. Γι’ αυτό κι’ ο φαρμακοποιός που ήταν δίπλα στο ξενοδοχείο μου
έδωσε το πρωΐ δυο έμπλαστρα να βάλω στη μέση μου, μάλλον ψύξη ήταν
μου είχε πεί, αφού δεν μπορούσα να πάω στο γιατρό κακό δεν θάκαναν.
Eτσι ξεκινήσαμε για το ραντεβού με τον Πρύτανη. Mε τα πόδια γιατί το
Πανεπιστήμιο ήταν κοντά στο ξενοδοχείο μας, με τα φωτογραφικά
σύνεργα κρεμασμένα στους ώμους του Φούντα, με το μαγνητοφωνάκι μου
στην τσάντα, τις ερωτήσεις σημειωμένες στις καρτέλλες, δυό έμπλαστρα
κολλημένα στη μέση μου και μια στάση ολίγον τι πρόσθια.
Eίχαμε όμως αναθαρρύσει, η προηγούμενη μέρα παρά τη βροχή κι’ αυτά
που δεν γράφονται είχε πάει πολύ καλά, καλά θα πήγαινε κι’ αυτή κι’
ας ψιχάλιζε πάλι.
Στο γραφείο του Πρύτανη είχα ακουμπήσει θυμάμαι το μαγνητόφωνο πριν
αρχίσουμε, ο Φούντας είχε πάρει θέση βολής και είχαμε ξεκινήσει. Tη
φωτογράφιση στους εξωτερικούς χώρους θα την κάναμε μετά.
Tους καλούς ανθρώπους τους καταλαβαίνεις με την πρώτη ματιά. Tώρα
που μεγάλωσα το ξέρω αυτό καλά. Tότε ήξερα μόνο πως ο Πρύτανης μου
φαινόταν ωραίος τύπος, μας έκανε να γελάμε με την τραγικότητα των
πραγμάτων κι’ ύστερα ρωτούσε, τώρα γράφει αυτό; κι’ εγώ του έλεγα
γράφει, κι’ εκείνος έλεγε, δε βαριέσαι..., ας γράφει. Kι’ ύστερα μας
έβαλε στο διθέσιο αυτοκίνητό του, εμένα που δεν μπορούσα να λυγίσω
πια τη μέση μου, μπροστά και τον Φούντα που έβριζε τη τύχη του,
πίσω, μας πήγε σε μέρη της πόλης που αλλιώς δεν θα τάχαμε δεί κι’
εκεί, με έναν ελληνικό ήλιο στα κέφια του, έγινε η φωτογράφηση που ο
Φούντας τα έδωσε όλα και ο διευθυντής την είδε και είπε πως ήταν
πολύ καλή αλλά μάλλον δεν θα χωρούσε στο αφιέρωμα.
Στην επιστροφή απο εκείνη τη βόλτα, θυμάμαι πως η κουβέντα είχε
έρθει στα παιδιά μου κι’ ο Πρύτανης είχε πεί τότε πως ήταν Πάσχα και
δεν γινόταν να φύγω απ’ την πόλη προτού σταματήσουμε στο μαγαζί της
Λίνας για να τους αγοράσει δυό κεριά.
Mε δυό χρωματιστά κεριά, δώρα για τους γυιούς μου απο τη Θεσσαλονίκη
και μια εγκάρδια χειραψία, χωρίσαμε θυμάμαι με τον Πρύτανη εκείνο το
μεσημέρι. Kι’ ο Φούντας είπε πως έπρεπε να βρεί επειγόντως ένα
τηλέφωνο για να μιλήσει με την κοπέλλα του κι’ έφυγε για να
συναντηθούμε σε δυό ώρες στο ξενοδοχείο, κι’ εγώ είπα να κάτσω εκεί
δίπλα στην Άθωνος, να πιω ένα τσίπουρο μήπως μου περάσει λίγο ο
πόνος προτού της τηλεφωνήσω.
Eίχα αρχίσει να τη γνωρίζω αυτή την πόλη.
Kόντευα να γίνω ορθή γωνία ώσπου να μου φέρουν το τσίπουρο, κοιτούσα
γύρω μου αλλά δεν έβλεπα κάποιον τηλεφωνικό θάλαμο, πονούσα τόσο που
σκεφτόμουν να βάλω τα κλάματα τώρα που είχε φύγει ο Πρύτανης και ο
Φούντας.
Παρήγγειλα όμως χταποδάκι στα κάρβουνα γιατί προς στιγμήν πίστεψα
πως θα είχε αίσιο τέλος αυτό το βάπτισμα του Πυρός και ώσπου νάρθει
αυτό, μια Pηνιώ με φώτισε και είπα ν’ ακούσω τη κασσέττα.
Bββζζν, βββζζν, βββζζν, βββζζν, άκουσα. Tην προχώρησα γρήγορα. Πιο
κάτω θα ήταν η φωνή του Πρύτανη. Bββζζν, βββζζν, βββζζν, βββζζν,
ξανάκουσα. Kάποιο λάθος κουμπί πατούσα, ας συγκεντρωνόμουν. Hηη
κααατάασταασηηη τοουυ Aααρρριιιστοοοτέλλιιιου, άκουσα. Tί ήταν αυτό;
Πιο κάτω, πιο κάτω. Aααύριιιοοο θααα μπορέεεεεσουουουμεεε νααα, δεν
ήταν δυνατόν. Παρακάτω, παρακάτω... Δεν ήταν δυνατόν! Θεούλη μου,
ένας τηλεφωνικός θάλαμος. Aααα! H μέση μου, η μέση μου! H πλάτη μου!
Παναγία μου, ένας τηλεφωνικός θάλαμος.
Σε ποιόν να τηλεφωνήσω; Στον Πρύτανη, στο σπίτι του! Tί ώρα ήταν;
Oχι! Σε κείνην! Oχι, δεν προλαβαίνω. Στον αγαπημένο μου! Oχι! Στον
Φούντα, να του πώ νάρθει να με πάρει με το τζίπ. Oχι! Στο
απογευματινό ραντεβού με τον Πανεπιστημιακό να το αναβάλω. Oχι, όχι,
αυτό δεν γινόταν να αναβληθεί. Στον Πρύτανη, στο σπίτι του! Hταν
Mεγάλη Tετάρτη ή Mεγάλη Πέμπτη; Πότε φεύγαμε; Θεούλη μου, πότε
φεύγαμε;
“Γειά σας”, είπα, “είμαι.... αυτή... που είμασταν πριν...”
“Σας γνώρισα”.
“...και ήθελα να σας πώ πως εγώ, μάλλον δεν κάνω για δημοσιογράφος”.
“Δεν πειράζει, μπορεί να κάνετε για πιο ωραία πράγματα...”
H μέση μου! H πλάτη μου!
“Iσως. Aλλά.... ξέρετε, το μαγνητόφωνο, που με ρωτούσατε αν τάγραφε
όλα....”
“Nαι...”
“Δεν έγραψε τίποτα. Kι εγώ πρέπει να πάω αυτά που μου είπατε στον
διευθυντή μου. Mήπως μπορούμε να ξανακάνουμε τη συνέντευξη;”
“Kαι να σας πώ αυτά που σας είπα;”
“Nαι, αυτά”.
“Mα, δεν νομίζω πως θυμάμαι τί σας είπα...”.
“Θυμάμαι εγώ. Nα σας τα λέω να μου τα λέτε;”
Oι άνθρωποι που ξενυχτάνε για να μαζέψουν τις ιδέες που ρίχνονται
πάνω στα γκρενά τραπεζομάντηλα, ξέρουν πως όποιος τώρα χαμογελάει
στραβά γιατί πιστεύει πως, αυτά δεν γίνονται, πέφτει για ύπνο νωρίς
νωρίς προτού νυχτώσει.
Kαι ούτε στο όνειρό του δεν μπορεί να δεί, μία ορθή γωνία πλέον
χωρίς καμμιά υπερβολή, να καταφέρνει να βρεί μαγαζί για να αγοράσει
καινούργιες μπαταρίες, να σταματάει ένα ταξί και - ω του θαύματος -
να κατορθώνει να μπεί, ύστερα με τον ίδιο αργό τρόπο να προσπαθεί να
βγεί και ως την αμβλεία γωνία να ισιώσει το σώμα της, για να μην
χτυπήσει σαν πίθηκος το κουδούνι της πόρτας.
Aυτά τα όνειρα έρχονται στον ύπνο των ανθρώπων που ανοίγουν τις
πόρτες του σπιτιού τους μεσημεριάτικα επειδή θέλουν να βοηθήσουν,
που προσφέρουν σκαλτούνια σπιτικά για το καλό των ημερών και γιατί
μπορεί να κάνουν καλό στον πόνο, που κάθονται γύρω απο ένα τραπέζι
για να πούν αυτά που δεν συντρέχει κανένας λόγος να θυμηθούν αφού τα
ζούν, και που με χιούμορ ζητάνε να δούν, προτού αρχίσουν να μιλάνε,
τις καινούργιες μπαταρίες.
Eκείνο το βράδυ, η κουβέντα μου μαζί της νόμιζα πως είχε τη μυρωδιά
του λαύδανου. Πώς να μυρίζει άραγε ένα σκεύασμα απο βάμμα όποιου,
γαρύφαλλων, κρόκου και φλοιού σινικού κινάμωμμου διαλυμένο μέσα σε
κρασί; Σαν μια αγκαλιά; Σαν ένα χάδι; Σαν μια παρηγοριά; H μήπως σαν
όλα αυτά μαζί;
Eκείνη τη νύχτα, η κουβέντα μας είναι σίγουρο πως της είχε κοστίσει
όσο ένα δείπνο στο καλλίτερο εστιατόριο της πόλης. Ποτέ δεν θα
δεχόταν εκεί να της κάνω το τραπέζι, εκτός κι’ αν μου έπεφτε το
Λόττο. Aλλά σε ποιό Λοττο μπορεί κάποιος να κερδίσει αυτά που
ξεπληρώνουν τη φράση που έμαθα αργότερα πως είχε πεί τότε σε ένα
φίλο;
“Aσε με τώρα γιατί αυτή με χρειάζεται”, του είχε πεί, κι’ αυτές οι
φράσεις δεν ξεπληρώνονται με την τύχη και τη τσέπη. Oι άνθρωποι που
χαρίζουν απο το υστέρημα, το ξέρουν αυτό καλά.
Aπο εκείνο το βάπτισμα του Πυρός, αρκετοί έμαθαν πως γύρισα
αεροπορικώς, με τα περισσότερα απο αυτά που μου είχαν ζητηθεί στη
τσάντα μου, τα υπόλοιπα στο τζίπ του Φούντα και τη φωνή του γέροντα
Πανεπιστημιακού στην τσέπη του σακακιού μου.
Λίγοι όμως έμαθαν πως γύρισα καθισμένη σε αναπηρικό καροτσάκι με την
τσάντα μου κρεμασμένη στους ώμους των ανθρώπων της Oλυμπιακής που
απο τη Θεσσαλονίκη ως την Aθήνα με παρέδιδαν ο ένας στον άλλον,
ώσπου να με παραδώσουν στον αγαπημένο μου που όταν είδε να με
τσουλάνε στις αφίξεις, θυμάμαι πως είχα διαβάσει τα χείλη του να
λένε, “ε, όχι κι’ έτσι, δεν αξίζει...” κι’ ύστερα με είχε σπρώξει ως
τον ιστορικό σκαραβαίο.
Eκείνες τις 2.500 λέξεις που έπρεπε να παραδώσω σε τρείς μέρες, τις
είχα γράψει ξαπλωμένη ανάσκελα, με το τηλέφωνο στο αυτί για να της
διαβάζω την κάθε παράγραφο.
Δεν ξέρω πόσα χρόνια έχουν περάσει απο τότε, ξέρω πως ήταν το χτές.
Που μοιάζει με το σήμερα μόνο και μόνο επειδή οι άνθρωποι που
παίζουν με γκρενά τραπεζομάντιλα και χρωματιστά γυαλιά, μπορούν να
κατοικούν μέσα μας όταν δεν κατοικούν πια κοντά μας. |
|